فرزند آینه ی پدر و مادر
گاها پیش می آید که از بعضی رفتار ها و عادت های فرزندانمان ناراحت میشویم و یا من باب مثال شکایت داریم که چرا فرزندمان فلان عادت و رفتار مناسب را ندارد.
سوالی که پیش می آید این است که چرا اینگونه شده و برای حل مسئله و رسیدن به خواسته مان چه باید بکنیم؟!
یک اصل بسیار مهم در امر تربیت الگو پذیری بسیار شدید کودکان خصوصا در سن پایین میباشد. تا این حد که فرزند را میتوانیم آینه ی رفتار های والدین بدانیم. نکته مهم تر آن است که همیشه اجرایی شدن این الگو ها کوتاه مدت و آنی نیست بلکه اثرات بلند مدت آن بعضا بیشتر است که عموما موقعی متوجه آن میشویم که جبران و اصلاح بسیار سخت شده است.
من باب مثال پدری که تفریح و استراحتش تلوزیون و کار با تلفن همراه میباشد نباید انتظار داشته باشد که فرزندش در اوقات آزاد خود اهل مطالعه و کتاب باشد و البته اگر هم چنین شود و فرزند به سمت کتاب و یا کاری به غیر از تلوزیون و تلفن همراه سوق پیدا کند، این نتیجه عواملی به غیر از والدین میباشد.
نکته بسیار مهم آن است که اگر ما فرزند را به سمت کار یا داشتن صفتی به اجبار سوق دهیم و یا تذکر های پی در پی داشته باشیم عموما فرزند جبهه گرفته و به خاطر ایجاد فضای لج بازی از ما و کار ما فاصله میگرد حال این کار یا صفت خوب باشد و یا بد.
پس معنا و منظور ما از الگو شدن آن دسته از صفات و کار هایی نیست که دیگران را به آن تشویق کرده و تذکر میدهیم بلکه آن کار هایی که بدون گفتن و تذکر و بیان انجام داده و دیگران فقط و فقط شاهد این رفتار های ما هستند و دیگران ابدا احساس نمیکنند که ما میخواهیم آنان را به سمت این کار و داشتن این مدل رفتار حرکت دهیم و فقط برای خودمان است.
به تجربه اثبات شده که این حقیقت الگو بودن بسیار اثر گذار تر از تذکر و گفتن است.
اکنون اگر ما میخواهیم فرزندمان صفت و یا رفتار خاصی داشته باشد. ابتدا خود را به آن صفت و آن مدل رفتاری تربیت کنیم و خود اینگونه باشیم و بدانیم که بدون نیاز به گفتن و تذکر و تبلیغ، فرزندمان نیز مانند خودمان خواهد شد.
حسین شاه محمدی
هرگونه کپی برداری همراه با ذکر منبع حلال و بدون اشکال است.
